Miskraam #4

Hoi!

Het wordt langzaamaan een gewoonte. Miskramen. Hoeveel ga ik er nog krijgen? Wanneer mag ik dan eindelijk moeder worden van een tweede kindje? Het is niet alleen de wens naar een kind, het is daarnaast de wens naar een groot gezin. Ik heb altijd gezegd, doe mij maar vier kinderen! Nou van het "doe mij maar" ben ik al terug gekomen en daarnaast is het maar de vraag of ik nog wel een kind kan krijgen.

Bron: Pinterest.com

Het zwanger worden gaat goed, al wel vier keer (zonder Lois erbij geteld) alleen ze willen niet doorzetten. Ik heb na de derde miskraam meerdere bloedtesten gehad. Het is één keer bloedprikken, maar er wordt van alles getest. Chromosomen, schildklier en stollingsziekten. Ik heb niks. In ieder geval niets wat er getest kan worden. Wat is er dan mis met mij? Die vraag gaat vaak door mijn hoofd, het is dat duiveltje die dan even tegen je praat. Is het dan omdat ik PCOS heb en overgewicht? Ik drink niet, rook niet en gebruik geen drugs.  De artsen hebben geen antwoord. Met PCOS heb je een nihil kans groter op een miskraam dan anderen, dus dat zal het niet zijn. Dit is hetzelfde voor overgewicht. Maar ja, de combinatie dat zal het zijn! De arts probeert mij gerust te stellen en zegt dat ik altijd nog een grotere kans heb om wel een voltooide zwangerschap te krijgen dan niet. Daar halen we dan maar de hoop vandaan. 

bron: Pinterest.com

Ondertussen gaan we weer door. Ik ben moe, mijn lichaam is er klaar mee. Maar mijn geest zegt mij dat ik door moet gaan. Ik ben nog jong, tenminste dat probeer ik mijzelf wijs te maken. We hebben de tijd. Maar is dat wel zo? Hoeveel kansen ga ik nog krijgen? Hoeveel miskramen kan ik nog aan? De tijd zal het leren. Ik heb over vier weken weer een afspraak bij het vruchtbaarheidscentrum en dan gaan we er over praten. Ik denk dat we gewoon doorgaan met de Gonal-f injecties, want het lukt toch wel elke keer om zwanger te raken. IVF klinkt voor mij nog ver weg, maar die optie zal er ooit aankomen als het niet gaat lukken. 

Ik geniet ondertussen van Marcel en Lois en het gezinnetje die wij al vormen. Ik probeer te genieten van de kleine dingen, al is dit toch wel lastig. Maar we komen er wel. Mijn motto is altijd "het komt allemaal wel goed.." Maar wat als het niet goed komt? De tijd zal het leren. 

xxx

Bron: Pinterest.com

Miskraam #3

Hoi!

Wat voel ik mij slecht zeg. Ik ben op dit moment geestelijk een wrak. Op dit moment had ik hier liever willen typen dat ik al bijna twaalf weken zwanger ben, maar helaas. 

pinterest.com

Net als altijd eerst even een update van de cyclus. Ik was 31 mei 2015 weer begonnen met een nieuwe cyclus en na verschillende verhogingen van de Gonal-f waren er op 18 juni 2015 twee eitjes te zien van 18/19mm! Ik mocht deze dag gelijk Ovitrelle spuiten en twee weken wachten. 

Na twee weken wachten kwam uit de zwangerschapstest kwam dat ik zwanger was! Helemaal gelukkig natuurlijk. Het voelde dit keer anders, de testen bleven duidelijk positief en ik voelde mij dit keer echt zwanger. Met 6 weken en 6 dagen heb ik een eerste echo gehad. Alles was goed en er klopte een hartje! Wow! Zou het deze keer dan goed gaan? 

pinterest.com

In de tussen tijd tot de volgende echo afspraak op 21 augustus heb ik natuurlijk al van alles gekocht aan kleertjes, zwangerschapsdagboeken en we hadden zelfs al een kinderwagen besteld. Ik voelde mij op en top zwanger. Misselijk, moe en af en toe spugen. Maar toen kwam dan daar de echo bij 10 weken en 6 dagen zwangerschap op 21 augustus. Ik kreeg een inwendige echo en de echoscopiste zei meteen "ik heb helaas slecht nieuws voor je, ik zie geen hartje kloppen." Ik was natuurlijk gelijk in tranen en was ook nog is alleen. Wie had dit nog verwacht?! Stiekem ergens ver weg in je hart heb je al een angst. Ik was toch wel op mijn hoede door de vorige twee miskramen en uiteindelijk is dit gevoel goed geweest. 

Waarschijnlijk uit de meting van de baby (want ja, zo voelt het voor mij wel.. als een baby.) kwam dat het hartje gestopt is rond negen weken zwangerschap. Ik voelde mij leeg, verdrietig, boos en alsof het ons elke keer niet wordt gegund. 

pinterest.com

Na deze echo mocht ik even in een aparte ruimte "uithuilen" en kon ik even Marcel bellen. Die vond het natuurlijk verschrikkelijk! Hierna kwam de gynaecoloog mij even halen, met de vraag wat nu? Hij gaf nu de voorkeur om even de natuur zijn gang te laten gaan en te wachten. Volgende week heb ik een afspraak op het vruchtbaarheidscentrum en gaan ze kijken of het al weg is en zo niet dan kijken we naar andere mogelijkheden. Waarschijnlijk zullen dit dan eerst vaginale pillen zijn die een miskraam kunnen veroorzaken en als dat echt niet helpt curettage. Curettage doen ze liever niet gelijk, omdat er toch een kans is op verlittekening en omdat wij al in een vruchtbaarheidstraject zitten wilt hij dat ons niet aan doen. Als het natuurlijk niet anders kan, dan kan het niet anders. Maar voor nu wachten.. 

Daarnaast krijgen wij de mogelijkheid om meer onderzoek te gaan doen. Omdat dit de derde miskraam is, kunnen ze kijken of er meer aan de hand is in ons bloed etc. Marcel en ik willen dit wel doen, maar het is namelijk zo dat 15 procent krijgt echt antwoord en 85 procent niet. 

De gynaecoloog vertelde al dat na elke miskraam je een verhoogde kans op weer een miskraam hebt, alleen het percentage dat het goed gaat is nog steeds hoger. Hier hopen we dan maar op. 

Voor nu is het wachten en we gaan even rustig aan doen. Want ik wil dit niet nog een keer meemaken. Hoeveel wil ik mijzelf nog aan doen? Is het misschien beter om toch nog even te wachten of gaan we er gelijk weer tegen aan? Dit zijn vragen die in mijn hoofd ronddolen. Ik ben er nog niet aan toe om helemaal te stoppen. Maar misschien komt er ooit een moment dat ik hier toch over moet gaan nadenken. 

Heb jij ook al meerdere miskramen meegemaakt? Heb jij daarna onderzoek gedaan?

Laat het mij dan weten. 

xxx

pinterest.com

Update.

Hoi!

Ik heb na mijn miskraam ondertussen weer een nieuwe cyclus gehad. Ik heb wel een eisprong gehad, maar ben toch ongesteld geworden. 29 april ben ik begonnen met cyclus twee na de miskraam en deze cyclus begon rustig. We zijn 6 mei verhoogt van 100ie naar 112,5ie. 9 mei was er nog niks te zien en zijn we gelijk verhoogt naar 125ie en uiteindelijk 12 mei had ik een echo en zat er een eitje van 14,5mm. Ik moest gelijk weer  verlagen naar 112,5ie, omdat het anders weer te snel ging. Ik heb 14 mei een echo gehad,  en toen zaten er vijf eitjes van 14/15mm! Ik moest nu weer verlagen naar 100ie. 16 mei zaten de eitjes er nog steeds en nog te groot. Ik moest gelijk met de Gonal-F injecties stoppen en vandaag terugkomen om te kijken of er een aantal waren geslonken. (18 mei)

Maar helaas er waren vijf eitjes die tegelijk kunnen springen en twee die nog wel iets kleiner waren. De arts durfde het niet aan om het risico te nemen deze cyclus. Helaas! Ik vroeg de arts "hoe groot is de kans dan op een meerling?" De arts vertelde mij dat met deze vijf eitjes er 30 procent kans is op een tweeling en 15 procent kans op een drieling etc. Ik vind een tweeling wel heel erg leuk! Maar ik snap dat het risico veels te groot is op complicaties tijdens de zwangerschap en complicaties met de baby's. Deze cyclus is dus voorbij. Vandaag mocht ik gelijk Ovitrelle spuiten om toch een eisprong op te wekken. Zodat het toch op een "natuurlijke" manier verloopt en er minder kans is dat de eitjes cystes worden. Nu is het weer twee weken wachten op een menstruatie en dan gaan we weer verder. Het duurt nog zeker anderhalve maand voordat ik weer weet of ik zwanger ben. Ik ga dan altijd al kijken wanneer ik dan uitgerekend zou zijn. Als het de volgende cyclus gaat lukken, dan ben ik uitgerekend in maart 2016. Ik maak het mijzelf misschien wel moeilijk door te "plannen", maar het houdt ook hoop en moed om door te blijven gaan.

www.pinterest.nl

Ik moet zeggen dat ik langzaamaan een beetje deprimerend wordt van dat wachten. Ik probeer positief te blijven, maar op sommige momenten blijft dit lastig. Bij een bepaald liedje, opmerking van iemand, een filmpje, een zwangerschapsaankondiging op het werk (hoeveel ik het diegene ook gun) of de vraag "wanneer komt de tweede?". Dan gaan mij gedachte gelijk terug naar, de miskramen, hoever ik al zwanger had kunnen zijn of de tijd dat we alweer bezig zijn om een tweede kindje te krijgen. Opgeven dat zal ik niet doen, maar je zit er zo middenin dat het erg veel energie vraagt van je lichaam, je emoties en van je omgeving.

Ik moest afgelopen twee weken 2x later moeten beginnen op het werk, omdat ik een echo had. Op mijn werk weet alleen mijn manager en mijn vaste collega's op de groep waar ik op werk dat ik bezig ben met ovulatie- inductie. Maar de rest gaat zich vast afvragen "is ze nu alweer te laat?" of "Is ze nu alweer ziek?". Ik vind het niet erg als mijn collega's het weten op mijn werk, maar ik ga niet even in het ochtendoverleg zeggen "Ja, ik kan niet zwanger worden van de tweede en heb ook al twee miskramen gehad." Ik weet niet zo goed hoe ik het dan moet zeggen. Ik ben heel benieuwd naar ervaringen. Hoe hebben jullie dat gedaan op het werk? Wist jou manager er vanaf en je collega's? Een zwangerschapsaankondiging is wat dat betreft makkelijker. Op mijn werk zijn er altijd wel een paar zwanger. Maar ik dwaal af. 

Het is soms gewoon niet eerlijk. Als je even in een depri moment zit, dan lijkt het allemaal aan jezelf te liggen en ben je boos op alles en iedereen. Ik heb voor mijzelf al besloten dat het niet erg is om eerder naar bed te gaan en even lekker depri muziek te luisteren en dan keihard te gaan huilen. Het is zoals het is. Maar verdrietig zijn mag je altijd. Ik ben niet het type die met andere erbij even een potje gaat zitten janken. Dus is mijn oude vertrouwde bed een goed alternatief. Vooral die lekker warme dekens om je heen, dat doet het hem. ;) 

www.pinterest.com

Hoe ik met mijn verdrietige momenten omga? Even huilen en daarna weer doorzetten. Positief denken. Ik heb het armbandje van www.Sannyzoektgeluk.nl met de tekst "think happy" gekocht. (Geen reclame!) Zodat ik iedere dag weer even kan kijken dat ik positief moet blijven en dat "happy" denken je een heel eind brengt. Of ik kijk even op mijn Pinterest bord "Happy feeling" of ga nog een keer "zielige" liedjes luisteren op mijn Spotify lijst en ga weer even heel hard huilen. :)

xxx

Hebben jullie een talisman, gelukspoppetje, steen, een liedje of iets wat jou "geluk" of "hoop" brengt om door te gaan?  Laat het me weten in de reacties! 

www.pinterest.nl

Babyshower.

Hoi!

Je kent ze wel, die ontzettend Amerikaanse babyshowers. Waar de moeder voor de geboorte allemaal cadeautjes krijgt en straks met de geboorte weer een heleboel. Ik ben helemaal niet tegen de babyshowers, maar ik dacht bij een opmerking van mijn vader na toen hij zei "maar wat als het straks niet goed is bij de geboorte?" Ik had daar dus nog helemaal niet over nagedacht en dat terwijl ik zelf een kindje heb met "beperkingen". 

Ik zou als ik zwanger ben wel een babyshower willen, want waarom zou je je zwangerschap niet vieren? Nu na anderhalf jaar proberen voor een tweede, zou ik zeggen maak van alles een feestje. Van de eerste echo, eerste rompertje tot een babyshower. Maar het is wel goed om te blijven bedenken dat het niet vanzelfsprekend is om een "gezond" kindje te krijgen. Ik heb zelf een dochter met een beperking en ik werk op een kinderdagcentrum voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen. Als je een gezond kindje krijgt moet je jezelf nagaan dat het echt een wonder is, hoe de natuur dit voor mekaar heeft gekregen. Voor mij zal een tweede zwangerschap dan ook vol angsten zitten tot het kindje is geboren. Allereerst tot de eerste echo, om het hartje te zien kloppen na mijn miskramen. Maar verder tot de 20 weken echo, ziet alles er goed uit en is het zoals op het scherm te zien is gezond? Hierna is het sowieso tot de geboorte spannend, want bij Lois zagen we pas dat zij een oogje miste drie dagen na haar geboorte. Nu zal ik wel een uitgebreidere echo krijgen, waar ze het wel op kunnen zien of het kindje 1 of 2 oogjes heeft en zelfs dat zegt dan nog niks. Er zitten bij mij kinderen op het kinderdagcentrum waar pas later na de geboorte werd ontdekt dat ze een stofwisselingsziekte, autisme of een ander syndroom hebben. 

www.pinterest.nl

Wat is hier eigenlijk mee wil zeggen is dat veel ouders niet bewust zijn van het feit dat het anders kan gaan. Iedereen vindt het vaak vanzelfsprekend om een gezond kindje te krijgen. Maar zo vanzelfsprekend is dit helemaal niet. Toen ik zwanger raakte, was ik mij helemaal niet bewust van het feit dat het fout kon gaan tijdens de twintig weken echo. Ik dacht, "yes, ik krijg te horen of ik een jongen of meisje krijg!". Dit verliep uiteindelijk heel anders en moest ik uiteindelijk een vruchtwaterpunctie. Hier kwam uiteindelijk niets uit. Wat dus uiteindelijk niets zegt over de algehele gezondheid en verstandelijke ontwikkeling van de baby. Maar dat terzijde. 

Wij hebben daarom tot zeker vier jaar na de geboorte weer gekozen voor een tweede kindje. Omdat wij alle zorgen van Lois niet over willen dragen naar een tweede kindje. Nu wij weten dat het tweede kindje net zoveel kans heeft op een beperking als iedere andere ouder kans heeft op een kindje met een beperking zijn we er toch voor gegaan. Lois haar beperkingen zijn waarschijnlijk uit "toeval" ontstaan. Ze hebben namelijk geen verklaring gevonden. (Hier zal ik later een keer een aparte blog over schrijven.) 

www.pinterest.nl

Maar om terug te komen op het onderwerp babyshower, want ik dwaalde een beetje af. ;) Van het weekend heb ik mijn eerste babyshower gehad van mijn nicht. Zij is nu 35 weken zwanger van haar eerste baby (een meisje). Wat was het leuk! Om haar te verassen en te vieren dat ze zwanger is, van een waarschijnlijk mooi, lief en (hopelijk) gezond kind. 

xxx

Was jou kindje wel gezond geboren of kreeg je bij de 20 weken echo te horen dat er wat mis was met de baby? Laat het me weten in de reacties. Ik weet hoe het is en hopelijk bij een tweede zal het straks "goed" gaan. 

www.pinterest.nl

Miskraam #2

Hoi!

Allereerst even een update hoe het is gegaan met de Gonal-F hormonen. In januari 2015 zijn we begonnen met de Gonal-F injecties en het spuiten valt mij mee. Bij de eerste cyclus was bij de eerste echo al een ei van 3cm (!) te zien, deze was te groot om te springen. Een ei moet tussen de 18mm en 20mm zijn en dan zal het gaan springen. Ik moest wel even bloedprikken om te kijken of er al een eisprong had plaatsgevonden, en dat was er. Helaas hadden we hier geen rekening mee gehouden. Twee weken later werd ik netjes ongesteld.

bron: www.pinterest.com

Cyclus 2

1 februari zijn we weer begonnen met cyclus nummer twee. Na een maand van echo's en elke keer de Gonal-F verhogen was er op 28 februari eindelijk een ei te zien van 17mm. Ik mocht op deze avond gelijk Ovitrelle spuiten (hormoon om je eisprong op te wekken.) en dan nu twee weken wachten. Wat duren twee weken dan lang zeg! 

Zwanger!

Ik was op 9 maart ziek naar huis gegaan, want was aan het spugen en dit bleef de hele week zo. Dit was dus uiteindelijk een symptoom in combinatie met een griepje (?). Daarnaast deden mijn borsten echt ontzettend zeer! Op 15 maart was mijn NOD (niet ongesteldheid dag), maar had hiervoor al stiekem getest en op 14 maart was de test al positief. Super blij natuurlijk. :)

Eigen foto van 15 maart.

Miskraam :(

De zwangerschapstesten werden maar niet donkerder. Normaal stijgt het HCG hormoon (het zwangerschapshormoon) om de dag en dit leek niet te gebeuren. Mijn misselijkheid verdween en ik vertrouwde het gewoon niet. Ik had 18 maart gebeld met het vruchtbaarheidskliniek en zij vertrouwen de Kruidvat testen niet, dus ik moest de volgende dag maar even langskomen voor een test op de poli. Ik moest ochtendurine meenemen en hiermee had ik thuis al een Clearblue digital test gedaan en deze was positief. Maar op de poli was (met dezelfde urine) de test negatief. Het kon nog te verklaren zijn dat de urine te "oud" was en moest dus opnieuw even een potje urine inleveren. (TMI ;D) Deze test bleek ook negatief. Maar toen ik thuis was zag ik dat de poli had gebeld en hij was toch licht positief geworden. Ik mocht even geen testen meer doen tot maandag 23 maart en moest het afwachten.

Ik had deze dagen nog geen bloedverlies of krampen. Maar ik vertrouwde het voor geen meter! Vrijdag brak dus de hel los, en had ik bloedverlies. Ik gelijk met de vruchtbaarheidscentrum van het Antonius gebeld en een echo afspraak gemaakt voor de maandag. Want als het mis is, wil ik gelijk weten of we verder kunnen met de injecties. 

Toen werd het 23 maart bevestigd, ik had een vroege miskraam gehad. Dit was weer een bummer, want het is nu al de tweede keer en je raakt toch in een soort roes als je zwanger bent. Ik wilde al spulletjes gaan kopen en kocht al alle tijdschriften in de winkel over zwanger zijn. 

Bron: www.pinterest.com

En nu verder..

Ik ben de 23e weer begonnen met injecties. Nu heel hard duimen en bidden dat het deze derde cyclus wel gaat lukken om zwanger te blijven. In april zijn we alweer anderhalfjaar bezig om een tweede kindje te krijgen, dus dat zou een mooie maand zijn om zwanger te raken. ;D Ik kan zwanger raken, maar nu nog blijven "plakken". 

xxx

Heb jij meerdere miskramen gehad en is het uiteindelijk gelukt? Laat mij dit dan weten. Dat geeft hoop voor mij en andere "wens" moeders. 

Hormonen!

Hoi!

Update

Hierbij even een update over mijn "zwanger worden project". Ik ben na mijn miskraam in oktober 2014 gelijk verder gegaan met 100mg Clomid. Hier kreeg ik een eisprong van, maar er is uit deze ronde niks voortgekomen. In november zijn we weer begonnen met 100mg Clomid, maar in deze ronde had ik geen eisprong. Toen zijn we begin december begonnen met 150mg Clomid, en ook hieruit is geen eisprong uit voortgekomen. Het blijkt dat ik nu resistent ben voor de Clomid, het werkt dus niet meer.

Toen kreeg ik net voor de kerstvakantie drie keuzes;

1. Afvallen, zonder medicatie. Dit kan een spontane eisprong teweeg brengen. (maar wanneer??)

2. LEO- behandeling. Hierbij worden er -onder een roesje- via een kijkoperatie, kleine gaatjes gebrand in je eierstok. Hierdoor verandert de aanmaak van hormonen en kan je een spontane eisprong krijgen. 

3. Starten met hormooninjecties. Deze zorgen net als de Clomid voor eitjes aanmaak in de eierstok en dan als een eitjes groot genoeg is, krijg je een prik Ovitrelle (of Pregnyl) en deze zorgt voor een eisprong. Op de dag van deze prik en de dag erna moet je zorgen dat je man klaar staat. ;) Dit hormoon is het HCG hormoon. Dit wordt gehaald uit zwangere vrouwen hun urine, dus als ik zwanger raak dan zeg ik JA! tegen Moeders voor moeders. (Zij vangen  de urine op van de zwangere vrouwen, en dus iedereen die hieraan heeft meegedaan.. BEDANKT!)

Keuzestress 

Ik heb het hier natuurlijk met Marcel over gehad en we kwamen er niet uit. De eerste optie alleen viel al af, want voordat ik genoeg ben afgevallen ben je een jaar verder. Ik wil wel afvallen, voor dit goede doel maar in combinatie met iets.. Bij de LEO behandeling is er een kans dat het ook niet aanslaat, en dit zijn weer een paar maanden wachten. Ik heb toen besloten voor de hormooninjecties, er is wel een nadeel.. Je kan er van aankomen! Wat ik vooral fijn vindt aan de hormooninjecties, je weet een beetje waar je aan toe bent. Je krijgt vaak een echo en weet precies wanneer er een eisprong plaats vindt, en het is wel fijn om ergens controle over te hebben als je het eigenlijk niet hebt. 

Wat nu? 

Ik ben naast de hormooninjecties 1 januari 2015 gestart met afvallen, via een challenge "Sport en eet jezelf mooi, slank en gelukkig" op Facebook. Hierbij wordt suiker gemeden met de recepten van Amber Albarda en krijg je iedere dag van een personal coach Jacqueline van Dijk een 7 minuten work-out. (Nog best pittig! Vooral als je -net zoals ik- geen conditie hebt.) Ik ben blij dat ik hieraan ben begonnen, omdat het bij PCOS belangrijk is om suikers te mijden. Vooral als je isuline resistent (even simpel gezegd; je bent een soort van suikerverslaafd en je lichaam is ongevoelig voor het hormoon insuline) bent, en dat heeft niet iedereen met PCOS maar je hebt wel een grotere kans. Ik ben tot nu toe 1,5 kilo afgevallen, het is niet veel maar je kan beter niet te snel afvallen. (Voor het Jojo effect.) Mijn lichaam begint wel strakker te worden. Ik zal over het afvallen wel een keer een ander artikel maken. 

Maar even weer terug naar de hormooninjecties. Ik ben op de derde dag (14 januari 2015) van de cyclus begonnen met een Gonal-F injectie. Deze injectie doe je in de onderbuik, maar -waarschijnlijk door mijn vetjes- ik voelde er niet veel van. Natuurlijk is het geen prettig gevoel, maar het gevoel na de injectie is minder fijn dan de injectie zelf. Na de injectie voel je voor misschien een halfuurtje een beurs gevoel op de plek. Ik hoop dat de bijwerkingen uitblijven, maar ik ben daar nu nog te kort mee bezig om dat te zeggen. 

We zijn dus weer een andere fase ingegaan, en ik hou jullie op de hoogte! 

Heb jij toevallig ook hormooninjecties gehad en liep dit uit op een zwangerschap? Had je veel bijwerkingen? Zag je er tegenop, toen je er aan moest beginnen? Laat het me weten in de reacties!

xxx

Boekentip! "Paaseitjes zoeken in het AMC" en "Spuiten en snikken"

Hoi!

Wow! Het is lang geleden dat ik weer echt even voor een boek ging zitten, maar nu heb ik er twee in twee dagen uitgelezen. In beide boeken wordt er verteld over de ervaringen van Anne Tel en Claudia van Loon over vruchtbaarheidsbehandelingen. Omdat ik zo geraakt ben door de boeken, vind ik dat ze een plekje verdienen op mijn blog. ;D

Afbeelding is van www.bol.com 

Paaseitjes zoeken in het AMC

In het boek "Paaseitjes zoeken in het AMC" begint het verhaal met de liefde, het op zoek gaan naar de ware liefde en die vindt Anne Tel bij haar echtgenoot. Na een tijd samenwonen vinden Anne en haar echtgenoot dat het tijd is voor een kindje, Anne is boven de dertig en haar man boven de veertig. Anne zou zo graag haar man een baby willen schenken voor zijn 42e verjaardag, helaas lukt dit niet. De meeste stellen krijgen een baby binnen een jaar "proberen", maar wat als dit nou niet meteen lukt? Er is niks mis met Anne Tel en haar man, waar ligt het dan aan? Na vier jaar en verschillende IVF pogingen is Anne dan eindelijk zwanger van haar mooie dochter Felicia. Op dit moment schrijft Anne Tel in de Flair over haar tweede zwangerschap! Door in het "geheim" het nog een keer te proberen met IVF, is het nogmaals gelukt om zwanger te worden van een tweede kind. (een jongen!) 

Afbeelding is van www.Bol.com

Spuiten en snikken

Claudia van Loon is nog jong, onder de dertig en heeft een goede baan als communicatieadviseur, maar haar echtgenoot Jan heeft te weinig bewegende zaadcellen. Wat doe je dan? Hierna volgt het traject van ICSI en veel "Spuiten en snikken". Een boek over verdriet, hoop en uiteindelijk geluk. Claudia is uiteindelijk ook zwanger geworden van haar mooie dochter Mila.

Herkenning en hoop 

De boeken geven de mensen die op dit moment in een vruchtbaarheidstraject zitten, herkenning en hoop. Af en toe is het nodig om een traantje te laten, bij een zin die je meteen raakt van herkenning. Daarnaast geven de boeken hoop op een zwangerschap, want beide vrouwen zijn na een lange weg zwanger geworden. Dit kan in een zwaar vruchtbaarheidstraject voldoening geven om door te blijven gaan. Ik ben blij dat Claudia en Anne hun verhaal op papier hebben gezet en laten zien wat doorzettingsvermogen inhoud. 

Bedankt Anne en Claudia! 

Heb jij toevallig ook beide boeken gelezen? En, wat vindt je ervan? Zit je op dit moment in een vruchtbaarheidstraject en gaven de boeken jou ook hoop en doorzettingsvermogen?

Laat het me weten in de reacties :) 

xxx